Με τρελαίνει!

Και είσαι καλά. Πολύ καλά. Αρχίζεις να τα βρίσκεις με τον εαυτό σου και να συμβιβάζεσαι με το γεγονός ότι το θεματάκι... δε σε θέλει φιλενάδα! Οπότε φεύγεις..

Αλλά μια τελευταία στιγμη λες να κάνεις άλλη μια προσπάθεια, στο εντελώς χαλαρό, στο εντελώς ανεπίσημο, έτσι για να δεις τι θα γίνει. Κακή ιδέα! Ελπίζεις ότι τώρα πλέον που ησύχασαν τα πράγματα η αντιμετώπιση του θα είναι αλλιώς. Νομίζεις οτι μπορεί πλέον να σε αποδεχτεί, ίσως και να αποδεχτεί αυτό που ένιωσες ή που νιώθεις, όσο κι αν δεν μπορεί να το κατανοήσει ή να του δώσει λογική. Αλλα τι λογική μπορεί να υπάρχει σε ένα ερωτευμένο μυαλό; Και από που προέκυψε ο έρωτας; Από μια οθόνη; Από μερικές συνομιλίες; Από μια συνάντηση; Από μια πρόσκληση; Από μια κουβέντα; Από ένα βλέμμα; Χωρίς κανένα άγγιγμα; Χωρίς κανένα φιλί; Χωρίς καμιά υπόσχεση; Χωρίς παιχνίδι; Έτσι απλά;

Ναι έτσι απλά λέω... αλλά φεύγω από το θέμα. Θέλεις να σε αποδεχτεί. Τι πρέπει να κάνεις; Να εξαφανιστείς από προσώπου γης; Να μην ξέρει αν είσαι καλά ή όχι; Να μην γνωρίζει τι κάνεις; Κι αν δεν μπορείς; Τότε τι γίνεται; Τι κάνεις τότε; ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ; Τι μπορείς να κάνεις ώστε να μη σε θεωρήσει περισσότερο περίεργη απ'οτι σε θεωρει;

Ξέρετε τι;
Υπερβάλλω.

Κι αυτός είναι μαλάκας.