Time to move on...

Ξέρετε πως είναι τα κολλήματα...

...και είμαι σίγουρη όλες έχετε ζήσει ένα κόλλημα χωρίς ανταπόκριση σε κάποια φάση της ζωής σας μέχρι τώρα...

Και να πως πάει περίπου...

Βλέπετε φωτογραφίες του και ονειροπολείτε. Κάθε τρεις και λίγο τσεκάρετε τα e-mail σας μπας και σας έχει στείλει τίποτα. Κοιτάτε στο msn καθε πέντε λεπτά να δείτε αν είναι μέσα παρότι όταν μπαίνει κάποιος το βλέπετε -και τινάζεστε κιόλας στην ελπίδα να είναι αυτός.
Νομίζετε ότι είναι τέλειος για εσάς. Ότι ακόμα και η τουφίτσα που πετάει από τα μαλλιά του, πετάει για να σας αρέσει... Τα μάτια του είναι ακριβώς όπως - νομίζετε ότι - τα θέλετε. Είναι έξυπνος και αστείος και σας κάνει να περνάτε καλά.
Κάθε τραγούδι μιλάει για αυτόν. Κάθε στίχος ταιριάζει με κάποιον τρόπο σε αυτό που νιώθετε. Κάθε νότα αντιπροσωπεύει τη διάθεση σας. Όλα είναι αυτός.
Όταν δε, τον βλέπετε από κοντά ο κόσμος χάνεται από γύρω σας και νιώθετε να καίγεστε σε όποιο σημείο σας κοιτάει.
Όταν σας δίνει έστω και την παραμικρή σημασία νομίζετε ότι σας χαμογέλασε η ζωή και θέλετε να μιλάτε μαζί του μέχρι τα ξημερώματα. Όταν σας κάνει κάποιο κοπλιμέντο ή σας πετάει κάποια σπόντα νομίζετε ότι τα λέει μονο σε εσάς και ακόμα χειρότερα νομίζετε ότι τα λέει επειδή του αρέσετε.

Και τότε είναι που γίνεται το μεγαλύτερο κακό. Νομίζετε ότι του αρέσετε άρα κολλάτε περισσότερο. Ή ακόμα και αν νομίζετε ότι έχετε ελπίδες, και εκεί γίνεται ζημιά.

Και τότε είναι που αρχίζουν τα άσχημα.

Όταν δεν σας μιλάει θέλετε να χάσετε τα συναισθήματα σας. Εύχεστε να μην νιώθατε για να μην νιώσετε την απελπισία που πλησιάζει. Εύχεστε να ήσασταν ένα κρύο ον που τα προσπερνάει όλα χωρίς να τα νιώθει.
Αρχικά προσπαθείτε να το δείτε λογικά και να τον δικαιολογήσετε. "Θα είχε δουλειά" "Θα διαβάζει".
Αλλά μετά από πολλά γραψίματα συνηδειτοποιείτε ότι, όχι, δεν μιλάτε. Αυτός σας μιλάει όποτε θέλει. Όποτε έχει όρεξη και θέλει να μιλήσει μιλάει. Όποτε δε θελει δε μιλάει.
Δεν γίνεται να το δεχτείτε με τη μία για αυτό συνεχίζετε να το παλεύετε.

Έρχεται κάποια στιγμή όμως που λέτε "Δεν πάει άλλο" και ξέρετε ότι πρέπει να σταματήσετε. Στην τελική, μάλλον το(ν) κουράσατε κιόλας.

Έτσι ήρθε και η δικιά μου στιγμή. Δύο χρόνια. Και τώρα κατάλαβα ότι δε σημάινει τίποτα. Τίποτα απολύτως. Τίποτα. Τίποτα. Τίποτα. Το λέω, το λέω μπας και το συνηδειτοποιήσω.

Όμως ήρθε η ώρα να προχωρήσω έτσι δεν είναι; Δεν νομίζεις; Ίσως να μου πεις ότι δεν το κατάλαβες, αλλά άμα το σκεφτείς προσπάθησα. Προσπάθησα και δεν είδα ανταπόκριση.

Δε θα βάλω όνομα αυτή τη φορά. Νομίζω το έχεις καταλάβει.
Αν έχω λάθος, ξέρεις που μπορείς να με βρεις. Αν και δεν νομίζω. Δυστυχώς.

Καιρός να προχωρήσω.
Καιρός.